சுந்தரப் பரம தேவ மைந்தன்

தேவ மைந்தனுக்கு நித்திய கீர்த்தனம்

98.     (303) சங்கராபரணம்                                       ஆதிதாளம்

பல்லவி

            சுந்தரப் பரம தேவ மைந்தன் ஏசுக் கிறிஸ்துவுக்குத்

            தோத்திரம், புகழ்ச்சி நித்திய கீர்த்தனம் என்றும்!

அனுபல்லவி

            அந்தரம்[1] புவியும் தந்து, சொந்த ஜீவனையும் ஈந்து

            ஆற்றினார்; நமை ஒன்றாய் கூட்டினார்; அருள் முடி

            சூட்டினார்; கிருபையால் தேற்றினாரே, துதி - சுந்தரப்

சரணங்கள்

1.         பாதகப் பசாசால் வந்த தீதெனும் பவத்தால் நொந்த

            பாவிகளான நமை உசாவி[2] மீட்டாரே;

            வேத பிதாவுக் குகந்த ஜாதியாகக் கூட்டவந்த

            மேசியாவைப் பற்றும் விசு வாச வீட்டாரே,

            கோதணுகா[3] நீதிபரன் பாதமதின் ஆதரவில்

            கூடுங்கள்;-பவத்துயர்

            போடுங்கள்;-ஜெயத்தைக் கொண்

            டாடுங்கள், துதிசொல்லிப் பாடுங்கள், பாடுங்கள் என்றும் - சுந்தரப்

2.         விண்ணிலுள்ள ஜோதிகளும், எண்ணடங்காச் சேனைகளும்

            விந்தையாய்க் கிறிஸ்துவைப் பணிந்து போற்றவே,

            மண்ணிலுள்ள ஜாதிகளும் நண்ணும் பல பொருள்களும்

            வல்லபரன் எனத் துதி சொல்லி ஏத்தவே,

            அண்ணலாம் பிதாவுக் கொரே புண்ணியகுமாரனைக்கொண்

            டாடிட,-அவர் பதம்

            தேடிட,-வெகு திரள்

            கூடி டத்துதிபுகழ் பாடிடப், பாடிட என்றும் - சுந்தரப்

3.         சத்தியத் தரசர்களும் வித்தகப் பெரியார்களும்

            சங்கத்தோர் களுங்கிருபை தங்கி வாழவே,

            எத்திசை மனிதர்களும் பக்தர் விசுவாசிகளும்

            ஏக மிகுஞ் சமாதான மாக வாழவே,

            உத்தம போதகர்களும் சத்யதிருச் சபைகளும்,

            உயர்ந்து-வாழ, தீயோன்

            பயந்து-தாழ, மிக

            நயந்து கிறிஸ்துவுக்கு ஜெயந்தான், நயந்தான் என்றும் - சுந்தரப்

- மரியான் உபதேசியார்

---

[1] வானம்

[2] தேடி

[3] குற்றமற்ற