புல்லைப்போல் எல்லாரும் வாடி

Alle Menschen mussen sterben

Bavarian 10

395                                                             8, 7, 8, 7, 8, 8, 7, 7.

1.         புல்லைப்போல் எல்லாரும் வாடி

                        போறோம் சாகார் இல்லையே

            சாவில்லாமல் சீரும் மாறி

                        புதிதாகக் கூடாதே;

            நீதிமான்கள் பரலோக

            வாழ்வின் மகிமைக்குப் போக

                        இச்சரீர பாடெல்லாம்

                        முன் அழியத் தேவையாம்

2.         ஆகையால் சந்தோஷமாக

                        ஸ்வாமி கேட்கும் வேளையில்

            நானும் போறேன்; இதற்காக

                        துக்கமில்லை, ஏனெனில்

            எனக்காய்க் குத்துண்டிறந்த

            இயேசுவால் மன்னிப்பைக் கண்ட

                        எனக்கவர் காயங்கள்

                        சாவில் போந்த ஆறுதல்

3.         இயேசு எனக்காய் மரித்தார்

                        அவர் சாவென் லாபமாம்;

            எனக்கு ரட்சிப்பளித்தார்,

                        ஆகையால் சிங்காரிப்பாம்;

            மேன்மை தெய்வ மண்டலத்தை

            சேர்ந்து ஏக திரித்துவத்தை

                        நித்தம் பார்க்க மண்ணை நான்

                        விட்டுப் போக ஆசைதான்.

4.         அங்கே மெய்ச் சந்தோஷம் உண்டு

                        அங்கே கோடி நீதியர்

            வான ஜோதியால் சூழுண்டு,

                        அப்போதே கொண்டாடுவர்

            தூதரோடொன்றாய்க் குலாவி;

            ஆ, பிதா குமாரன் ஆவி,

                        தூய தூய தூயரே

                        என்று பாடுவார்களே.

5.         அங்கே கோத்திரப் பிதாக்கள்

                        ஞான திஷ்டிப் புருஷர்,

            இயேசு ஸ்வாமியின் சீஷர்கள்

                        என்றும் வாசம் பண்ணுவார்;

            அவ்விடம் சன்மார்க்கத்தார்கள்

            ஒன்றாய்ச் சேர்ந்திருக்கிறார்கள்;

                        அங்கே என்றும் ஓதிய

                        இன்பச் சொல் அல்லேலூயா.

6.         ஆ எருசலமே, வாழ!

                        உன் மினுக்கே அழகு;

            உன்னில் தோத்திர கிண்ணார

                        வாத்தியம் தொனிக்குது!

            ஆ, சந்தோஷம், ஆ, களிப்பு!

            இப்போ பகலோன் உதிப்பு;

                        இப்போ நித்த ஒளிவு

                        எனக்கு விடியுது.

7.         அந்த மோட்ச மகிமையை

                        அப்போதே கண்ணோக்கினேன்;

            வானவரின் வெண்ணுடையை

                        பெற்று, பூண்டு கொள்ளுவேன்.

            நான் பொற் கிரீடத்தை தரிக்க

            மாளா வாழ்வுமாய்க் கெலிக்க,

                        ஸ்வாமி ஆசனத்துக்கு

                        சேரும் வேளை வந்தது