திருமுகத் தொளிவற்று பெருவினைகளில்

சீர்கெட்ட பாவி ஆனேன்

164. (183) காம்போதி                                              சாபு தாளம்

பல்லவி

1.         திருமுகத் தொளிவற்று; பெருவினைகளில் உற்றுச்

            சீர்கெட்ட பாவி ஆனேன்;-நான்

            ஒரு முகமாய் உனதிடம் மனந்திரும்பிட,

            ஊக்கம் அருள், பரனே.

2.         துரிச்சையினால் என் அசுத்தம் நிறைந்து நல்

            சோபிதம் நான் இழந்தேன்;-பேய்ப்

            பரீட்சையினாலும் மயக்கம் அடையும் இப்

            பாவிக் கிரங் கையனே.

3.         பாதகர் மீதில் பரிதபியாமலும்,

            பாவம் பெறாமலும் நீ-சுத்த

            நீதியை நோக்கில், உனது சமூகத்தில்

            நிற்பவர் ஆர், துய்யனே?

4.         தன் புண்ணி யத்தால் எவனும் மன்னிப்புறத்

            தக்கவன் இல்லை மெய்யாய்;-எந்தை!

            உன் தயையால் உன் திருச்சுதன் மூலமாய்

            உண்டு பொறுப் பெனக்கே.

5.         மண்ணையே நோக்கி உழன்று தவிக்கும் என்

            வஞ்சக நெஞ்சதனை-நேராய்

            விண்ணையே நோக்கிடப் பண், இறைவா; உனை

            வேண்டி மன்றாடுகின்றேன்.

6.         மாறுபாடான இவ் வேழைக்கிரங்கி நீ

            மன்னிப்பருள் வதன்றி,-எனக்

            காறுதலாக உனது நல் ஆவியை

            அனுக்கிரகித்தாள், பரனே.

- யோ. பால்மர்